Czym jest wiara? Uznaniem czegoś za prawdę rozumianą jako zgodność ze stanem faktycznym, czegoś, czego nie weryfikujemy pod kątem zgodności z rzeczywistością lub jej weryfikacja jest niemożliwa. Owo uznanie jest aktem woli. Przecież nikt nie może ciebie zmusić do zaakceptowania czegoś, czego zaakceptować nie chcesz.

Zatem dlaczego wierzymy, że coś jest prawdą lub dlaczego wierzymy, że coś jest nie prawdą?

Masz w domu stół? Usuń z niego wszystkie przedmioty. Poproś jednego z domowników, aby pomógł ci przeprowadzić eksperyment. Zawiąż sobie oczy. Niech druga osoba położy na stole jakiś uzgodniony z tobą przedmiot: np. klucze. Twoim zadaniem jest ich odnalezienie. Kiedy je odnajdziesz nic z nimi nie rób. Zostaw je tam gdzie są. Oddal się od stołu a następnie spróbuj raz jeszcze je „odnaleźć”. I jak? Czy tym razem było łatwiej? Zrób to jeszcze raz… i Jeszcze raz… Teraz, niech osoba zabierze ten przedmiot ze stołu i oznaczy miejsce w którym leżał. Połóż rękę w miejscu, gdzie znajdował się przedmiot. I jak? Udało się?

Super. Chyba nie ma człowieka, który nie byłby w stanie wykonać tak prostego zadania.

Zastanawiałeś się dlaczego byłeś w stanie je wykonać? Prześledźmy proces:

1. Znasz język, w którym zostało wydane polecenie tzn. znałeś definicje przedmiotów…

2. Chciałeś to zrobić.

4. Skoro chciałeś, to wyznaczyłeś sobie taki cel.

„Teraz” nigdy nie czeka!

Co dzieje się z nieużywaną teraźniejszością?

Staje się bezużyteczna.

I w związku z tym:

TYLKO DZISIAJ

Przeżyję następne dwanaście godzin i nie będę zajmował się wszystkimi życiowymi problemami na raz.

TYLKO DZISIAJ

Wiem, że tylko w jednej rzeczy jestem równy z innymi- w ilości czasu, który jest mi dany. Wszyscy otrzymujemy taką samą walutę w sekundach, minutach i godzinach.

TYLKO DZISIAJ

Odmawiam spędzania czasu na martwieniu się o to, co może się stać. Zazwyczaj to się nie wydarza. Zamierzam poświęcić swój czas na rzeczy, które się urzeczywistnią.

Każdy człowiek wyznaje nieco odmienne wartości i poglądy. To, co ma jakąś wartość dla jednego dla innego jest absolutnie jej pozbawiony. Każdy z nas jest innym kolorem w nieskończonej palecie barw i odcieni. Każdy coś innego znaczy i coś innego sobą reprezentuje.

Ocena tego, co tworzysz będzie zawsze się odbywała poprzez „kolor” który sobą reprezentują. Załóżmy, że jesteś kolorem pomarańczowym. Pozytywna ocena tego co robisz będzie pochodziła od osób o tej samej temperaturze barwowej lecz delikatnie odmiennym natężeniu, tzn. możesz liczyć na przychylność rodziny „pomarańczowych”. Kiedy zechcesz uzyskać aprobatę ludzi o kolorze „żółtym”, możesz liczyć na częściową aprobatę, ale kiedy szarości zabiorą się za ocenę tego, co tworzysz – zapomnij. W szarości nie ma „pomarańczowego” w związku z tym, nie mogą zrozumieć przez swój system tego, co stworzyłeś. Będzie to dla nich obce i niezrozumiałe, niedostępne, dziwne, odstręczające. Aby „zakumać” o co ci biega musieliby porzucić swoją barwę i przyjąć twoją. Stać się tym, kim ty jesteś. Nie każdy to potrafi a nawet jeśli, nie każdy tego chce. Trzeba mieć powód, aby rozstać się ze swoją tożsamością, z którą się identyfikuje, z którą się wzrastało i która wrosła w nasze życie, stając się ,pozornie, jego nierozerwalną częścią.

„Szczęście jest najrzadszym, najbardziej cenionym, poszukiwanym stanem człowieka i, niestety, najmniej rozumianym i najbardziej niezrozumianym.

Jako ludzie odczuwamy w nas twórczy impuls, który daje nam głębokie pragnienie wzrastania, rozwiązywania problemów i osiągania naszych celów. Osiągnięcie tych rzeczy jest jedynym sposobem na osiągnięcie spokoju ducha, spełnienia i szczęścia.

Nie może być prawdziwego szczęścia, jeśli rzeczy, w które wierzymy, różnią się od rzeczy, które robimy.

SZCZĘŚCIE jest produktem ubocznym celu.

SZCZĘŚCIE to postawa mentalna.

SZCZĘŚCIE to stan umysłu, w którym nasze myślenie jest przyjemne przez większość czasu.